Verbondenheid en saamhorigheid

Ze hebben nog wel een lijntje met God, maar de kerk is uit zicht.

Op 20 februari 2022 was ik te gast op een high tea in de Kolenkitkerk. Ik had het kunnen weten: meer dan ik op kon, en ik heb toch behoorlijk m’n best gedaan. De overvloed is geweldig en de smaak van alle hapjes en lekkernijen misschien wel typerend voor de sfeer die ik al vaker heb geproefd. Mooi om zo verbonden te zijn met m’n vriend en collega Lorenzo Homoet en een warme kring van mensen daar omheen!

En toen mocht ik wat gaan vertellen over saamhorigheid… Dat is best een uitdaging. Tenslotte leer ik in de Amsterdamse Bijlmer meer van mijn gekleurde stadsgenoten, dan ik op dit punt als witte jongen uit een toen nog witte woonwijk in Zwolle heb meegekregen. De Bijlmer is veelkleurig en ik merk dat ik daar moeilijk meer zonder kan. Verschillend zijn kan zo mooi zijn, veelkleurigheid ben ik steeds meer als een afspiegeling van God en Jezus gaan zien! En tegelijk: de praktijk kan zoveel lastiger zijn!

Ik kwam vanuit Friesland in Amsterdam wonen en na een aantal jaren in Oost op diverse plekken te hebben gewoond, kwamen we in Zuidoost te wonen. Een stadsdeel dat niet zo goed bekend stond, ook bij mij niet blijkbaar, want m’n eerste reactie was: wil ik daar wonen? Ja, dat wilden we toen we ontdekten hoe ons leven geleid werd en God een huis gaf precies op het goede moment. Het zou nu voor ons onbetaalbaar zijn, maar we wonen er intussen al zes jaar. En nu wil ik er niet meer weg. Wat is er zo spannend aan ‘verbinding’: ik denk dat we te makkelijk er vanuit gaan dat die verbinding er wel is. Maar je zit allemaal in je eigen bubbels. Die gaan over cultuur, kleur, opleiding, geloof, geld…

Ik merk dat ook in het contact met mensen die de kerk kwijt zijn geraakt. Ze hebben soms nog juist wel een lijntje met God, maar de kerk is uit zicht. Soms met pijnlijke verhalen. Die rand zoek ik graag. Ik heb er iets mee. Die rand is er dus op meer manieren tegelijk: geloof en niet of anders geloven, afkomst, opvoeding, hoe je in het leven staat. Mijn zoektocht is om daar te zijn waar die rand is. Om daar te verbinden. Wat volgens mij belangrijk is om je bewust te worden van hoe verschillend je soms bent. En dat de ander niet gelijk jou begrijpt, niet automatisch denkt of gelooft zoals ik. Vanuit kerk-zijn merk ik dat het enorm helpt om in taal echt toegankelijk en inclusief te worden. Niet een ‘wij’ tegenover ‘zij’. Dat gevoel is er zo maar. Ik geloof niet dat het onmogelijk is om de verschillen te overbruggen.

Remmelt Meijer